யாரிந்த தேவதை - I

"தாலாட்டும் பூங்காற்று நானல்லவ்வா... நீ கேட்டுத் தாலாட்டு ஓ மன்னவா" - ஜானகி ஐபாடில் இதமாய் தாலாட்டிக் கொண்டிருக்க, கண்கள் வெளியே வேடிக்கைப் பார்த்தாலும் மனம் மட்டும் ஏதேதோ எண்ணிக் கொண்டிருந்தது. என்னைத் தாலாட்டும் பூங்காற்றே! எங்கே இருக்கிறாய் என் தேவதையே? எப்படி இருப்பாய் நீ? பூங்காற்றாகவா இல்லை புயலாகவா? எப்பொழுது என் கண்முன் வருவாய் நீ? இருபத்தேழு வயது இளைஞனுக்குரிய எதிர்பார்ப்புகளை நெஞ்சில் சுமந்தவனாய் நான் மெல்லிய பெருமூச்சு விட்டபோது மெல்லிய குலுங்கலுடன் பெங்களூரிலிருந்து திருச்சி நோக்கி சென்று கொண்டிருந்த பேருந்து மடிவாலாவில் நின்றது.

அதுவரை எங்கெங்கோ சுற்றிக் கொண்டிருந்த மனதைக் கட்டியிழுத்தது ஒரு கருவண்டு. அட! இரு கருவண்டுகள். ஒரே மாதிரியே இரு கருவண்டுகள் அலைபாயுமா என்ன? அதுவும் துறுதுறுவென குழந்தைத்தனமான முக்கியமாய் அழகான ஒரு முகத்தில் கள்ளமில்லாமல் அலைபாயும் அவள் விழிகளைப் பார்த்தபோது இதுதான் தோன்றியது. படபடவென பட்டாம்பூச்சியாய் இமையடிக்கும் அவள் விழிகளை விட்டு என்னால் பார்வையை நகர்த்தவே முடியவில்லை. நான் இருந்த பேருந்திற்காக காத்திருந்த பயணிகளில் ஒருத்திப் போலும். அவளுடனிருந்த அவளது தோழிகளுடன் கிண்டலாய் பேசி விளையாடியிருந்த அவளது நொடிக்கொருதரம் மாறிய முக பாவனைகளை இமை மூட மறந்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். நல்லவேளை. அவள் என்னைப் பார்க்கவில்லை. இறைவா! நீ இருப்பது உண்மையானால் அவளை என்னிடம் பேச வைத்து விடு. பாவம் இறைவன். அவன் இருப்பதை இப்படியெல்லாம் நிரூபித்தாக வேண்டியிருக்கிறது அல்லவா. அங்கே காத்திருந்த மற்றப் பயணிகள் ஏறியதும் கடைசியாய் அவளும் அவள் தோழிகளும் ஏறினர்.

எங்கே உட்காருவாள் என்று ஆவலுடன் ஆனால் அதை வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். எனது இருக்கையை அவள் நெருங்க இதயம் படபடவென அடித்துக் கொண்டது. வந்தவள் எனது இருக்கையை நெருங்கியதும் கையில் இருந்த பயணச்சீட்டை வைத்து இருக்கை எண்ணைப் பரிசோதித்தவள் அவளது உடைமைகளை மேலே வைத்து விட்டு என்னருகில் இருந்த இருக்கையில் அமர்ந்தாள். இறைவா! நீ இருப்பது உண்மையென நூறு சதம் என்ன ஆயிரம் சதம் ஒத்துக் கொள்கிறேன். பேச வைக்க வேண்டி கோரிக்கை வைத்த உன் பக்தனுக்கு அருகிலேயே உட்கார வைத்து உன்னை நிரூபித்து விட்டாயே! உள்ளுக்குள் விசிலடித்துக் கொண்டிருந்த நான் மெல்ல அவளைப் பார்த்தேன். நான் பார்ப்பதை உணர்ந்தவள் என்னைப் பார்த்து நட்பாய் புன்னகைத்தாள். "விழியில் விழுந்து இதயம் நுழைந்து உயிரில் கலந்த உறவே"- என்று இளையராஜா வேறு சமயம் பார்த்து பாடிக் கொண்டிருந்தார். சாரி பாஸ். உங்களை நிறுத்த வில்லையென்றால் உயிரில் கலக்கப் போகும் உறவு பறந்துப் போய் விடும் என்றெண்ணியபடி ஐபாடை நிறுத்தி எடுத்து வைத்தேன்.

பேருந்து கிளம்பி பத்து நிமிடங்கள் ஆகி விட்டது. எப்படி பேச ஆரம்பிக்கலாம். நாமாக ஆரம்பித்தால் எதாவது நினைத்துக் கொள்வாளோ என்று எக்கச்சக்க ஆரய்ச்சிகள் செய்துக் கொண்டிருந்த என் காதுகளில் தேனாகப் பாய்ந்தது "திருச்சிக்கு எத்தனை மணிக்குப் போய் சேரும்னு உங்களுக்குத் தெரியுமா?" என்று அவள் கேட்டது.

"காலைல ஒரு ஏழு மணிக்கெல்லாம் போய் சேர்ந்துடுவோம்" என்றேன்.

"ஓ! தேங்ஸ்" என்றவள் இரு நிமிடங்கள் கழித்து

"நீங்களும் திருச்சிக்கா போறீங்க" என்றாள். வாய்ப்புக் கிடைத்தாயிற்று. நழுவ விட நான் என்ன முட்டாளா?

"ஆமாம். திருச்சி பஸ்ல திருச்சி தானே போக முடியும்?" என்று கிண்டலாய் நான் கேட்கவும் சிரித்தாள்.

"இல்ல. சேலம், நாமக்கல் போறவங்க கூட இதுல வருவாங்கன்னு கேள்விப்பட்டேன்" என்றாள்.

"ஓ! நீங்க திருச்சிக்கு இதுதான் முதல் தடவையா?" என்றதும் ஆமாமென்பதுப் போல தலையாட்டினாள்.

"வீக் எண்ட்ல எல்லாம் அப்டி ஏத்த மாட்டாங்க. ஒன்லி திருச்சிப் போறவங்க மட்டும்தான் ஏத்துவாங்க" என்றேன்.

"ஓஹோ! திருச்சில இருந்து உறையூர் எப்படி போகணும்?"

"சத்திரம் பஸ் ஸ்டாண்ட்ல இறங்கிக்கங்க. அங்க இருந்து நிறைய பஸ் இருக்கு. ஈஸியா போயிடலாம்" என்று நான் முடிப்பதற்குள் பேருந்தில் வேலை செய்யும் பையன் அவளிடம் வந்து முன்னால் ஒரு பெண் இருப்பதாயும் இருக்கை வேண்டுமானால் மாற்றிக் கொள்ளுங்கள் என்று கூறியதும் எனக்கு உள்ளுக்குள் கோபம் பொங்கியது. என்ன செய்வது காட்ட முடியாத சூழ்நிலை. அவள் என்ன சொல்வாளோ என்று அவளையேப் பார்த்தேன். ஒரு நிமிடம் யோசித்தவள்

"நோ ப்ராப்ளம். இங்கேயே உக்காந்துக்கறேன்" என்று அந்தப் பையனை அனுப்பி வைக்கவும்தான் என்னால் நிம்மதியாய் மூச்சு விட முடிந்தது.

அதன் பின் எங்கே வேலை செய்கிறோம் வேலை எப்படிப் போகிறது என்று ஆரம்பித்து மற்ற நிறுவனங்களைப் பற்றி அலசி ஆரய்ந்துப் பின் பொழுதுபோக்கு, சினிமா, பிடித்த நடிகர், நடிகை, இயக்குனர், பாடல்கள், படம், பிடித்த ஊர், இறுதியாய் சென்ற சுற்றுலா என்று பல விஷயங்களை அலசி ஆராய்ந்து முடித்தபோது அவளிடம் நெருக்கமாகி விட்டதாய் உணர்ந்தேன். அவளும் என்னை நன்கு பழகிய நண்பனிடம் பேசுவது போல் பேசிக் கொண்டிருந்தாள். பெண்கள் அழகுதான். அதோடு குழந்தைத்தனமும் சேர்ந்துக் கொண்டால்... அழகோ அழகு. அதிலும் முகத்தை அழகாய் சுழித்து வெவ்வெவ்வே என்று பழிப்புக் காட்டும்போது அந்தக் கன்னக் குழிகளில் வழுக்கி வழுக்கி விழுகிறேன். இப்படி நான் விழுவது தெரிந்தால் இதேப் போல் என்னுடன் பேசுவாளா? இப்படி நான் யோசித்துக் கொண்டிருந்தேன். அவளோ பேசிப் பேசிக் களைப்பாகி மெல்ல தூங்க ஆரம்பித்திருந்தாள்.

எனக்கோ தூக்கம் வரவில்லை. இருகையில் சாய்ந்து கன்னத்தில் கைவைத்துத் தூங்கிக் கொண்டிருந்த அவளை என் நெஞ்சில் போட்டுத் தட்டிக் கொடுத்து தூங்க வைக்க வேண்டும் போல இருந்தது. இதெல்லாம் நடக்குமா? இப்படியே விடிய விடிய நான் பட்டிமன்றம் நடத்திக் கொண்டிருக்க பேருந்தும் திருச்சி எல்லையைத் தொட்டது. மெல்ல கண்ணைக் கசக்கிக் கொண்டு எழுந்தவள்

"நீங்க அதுக்குள்ள எழுந்தாச்சா?" என்றாள் மெதுவாக.

"ம்ம்ம்" என்றேன் மெதுவாய். பின் இருவரும் மொபைல் நம்பரை மாற்றிக் கொண்டோம். சத்திரம் பேருந்து நிலையம் செல்ல பத்து நிமிடங்களே இருந்தன. திடீரென்று ஞாபகம் வந்தவனாய்

"திரும்ப எந்த பஸ்ல டிக்கட் புக் பண்ணியிருக்கீங்க?" என்றேன்.

"இல்ல ஆக்சுவலா என் ஃப்ரெண்ட் கல்யாணத்துக்காக திருச்சி வரேன். ஞாயித்துக் கிழமை கல்யாணம். முடிஞ்சதும் கிளம்பி கோயம்புத்தூர் போறேன்"

"நீங்க ஈரொடுனு சொன்னீங்க"

"அது எங்கம்மா வீடு. நான் இப்போ போறது எங்க மாமியார் வீட்டுக்கு" என்று அவள் என்னுள் இடி இறக்குவது தெரியாமல் வெகு சாதாரணமாய் சொன்னாள். என்னால் பேச இயலாமல் வாயடைத்து நின்றேன். சொல்லிவிட்டு நான் ஏதேனும் பேசுவேனென்று என் முகத்தையேப் பார்த்தாள்.

"ஓ! உங்க வீட்டுக்கார்..." என்று நான் இழுக்கவும்

"அவர் ஆன்சைட் போயிருக்கார். அடுத்த மாசம் வந்துடுவார்" என்று அவள் முடித்தபோது சத்திரம் பேருந்து நிலையத்தில் பேருந்து நிற்க அவள் தோழிகள் அழைக்கவும்

"சரி வரேங்க. பை" என்று கூறிவிட்டு அவளது உடமைகளை எடுத்துக் கொண்டு அமைதியாய் சிரித்தபடிச் சென்றாள் எனது இதயத்தை கூர்க்கத்தி கொண்டு கிழித்துவிட்டு.

(தேவதை வருவாள்)