எதற்கும் கண் கலங்காத நான்...

குழந்தையாய் இருந்த போது கூட அழவே மாட்டேனாம். என் அம்மா அடிக்கடி சொல்வார்கள். எனக்கு நினைவுத் தெரிந்து நான் எதற்கும் அவ்வளவாக அழுததுக் கிடையாது. சிறு வயதில் ஏதேனும் தப்பு செய்து விட்டு அம்மாவிடம் அடி வாங்கியபோது கூட லேசாய் கண்கள் பனிக்கும். அவ்வளவுதான் (நான் அதிகம் அடி வாங்கியது கிடையாது. சமத்துப் பிள்ளையாக்கும்). LKG-யில் சேர்த்த நாளன்று வகுப்பில் இருந்த அனைத்துப் பிள்ளைகளும் அழுதனவாம். என்னை விட்டு விட்டு என் அம்மா இங்கேயே இரு கண்ணு. சாயந்திரம் வந்து அம்மா கூட்டிப் போறேன் என்று சொன்னதும் சரிங்கம்மா என்று சொல்லி விட்டு அமைதியாய் சென்று உட்கார்ந்து அழுதிருந்த பிள்ளைகளை வேடிக்கைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேனாம். இன்றும் என் அம்மா பெருமையாய் சொல்லும் ஒரு விஷயம் இது.

அதன் பின் ஒன்பதாவது படித்த போது ஒருமுறை நாலாவது ரேங்க் வாங்கி விட்டேன். அதுவரை இரண்டைத் தாண்டாத நான் இப்போது நாலாவதாக. என்ன ஒரு அவமானம். என்னை விட அதிகம் வாங்க வேண்டும் என்ற போட்டியில் முயன்று முயன்று இந்த முறை சாதித்து விட்டதாய் பெருமிதத்தில் என் வகுப்புப் பெண் ஒருத்தியின் வெற்றிப் புன்னகையில் என் மீதே எனக்கு கோபம்தான் வந்ததே ஒழிய அப்பொழுதும் அழவில்லை. என் அப்பா ரேங்க் சீட்டில் கையெழுத்துப் போட மாட்டேன் என்று சொன்னபோது கூட அடுத்த முறை கண்டிப்பாக முதல் ரேங்க் எடுப்பேன் இல்லையென்றால் பள்ளி செல்வதை நிறுத்தி விட்டு மாடு மேய்க்கப் போகிறேன் என்று பொய்யாய் சபதம் எல்லாம் செய்து கையெழுத்து வாங்கினேனேத் தவிர அப்பொழுதும் ஒரு சொட்டுக் கண்ணீர் கூட வரவில்லை.

பன்னிரெண்டாவது வகுப்பு முடித்து விடுதியில் இருந்து கிளம்பியபோது என்னுடனே சுற்றிக் கொண்டிருக்கும் எனது ஜூனியர்ப் பெண் எனது கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டு அழுத போது எனக்கே என் மேல் எரிச்சலாய் வந்தது. என்னடா இது எவ்வளவு முயன்றும் இந்த கண்ணீர் வந்து தொலைய மாட்டேன்றதே. எனது உயிர்த்தோழிகளைப் பிரிந்தபோது கூட மனது கனத்ததே தவிர கண்ணீர் வரவில்லை.

கல்லூரி காலத்தில் என் ஆருயிய் தோழியிடம் சண்டையிட்டுக் கொண்டு பேசாமலிருந்தபோது நான் செய்த தவறுக்காக மனது உறுத்தி அவளிடம் சென்று உருக்கமாய் பேசி மன்னிப்பு கேட்ட பொழுது தாங்க முடியாமல் அவள் அழுதாள். நானோ என்ன செய்வதென்று அறியாமல் அவளையேப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். அவளைப் பிரிந்து சென்ற போது கூட எதற்கும் நீ அழக் கூடாது சங்கி. நான் என்றும் உன்னுடனேயே இருப்பதாய் நினைத்துக் கொள். நான் உன்னை விட்டுப் பிரிந்திருந்தாலும் உன்னுடைய வாழ்வின் ஒவ்வொரு முக்கியமான தருணங்களிலும் கட்டாயம் உன்னுடன் இருப்பேன். அதனால் இன்று பிரிகிறோம் என்று நீ அழக் கூடாது என்று அவளையும் அழ விடாமல் அனுப்பி வைத்தேன்.

கல்லூரி முடித்து வேலைத் தேடி அலைந்து அதனால் மனம் வருந்தி கண்ணீர் விட்ட அனுபவமும் எனக்குக் கிடைக்கவில்லை. ப்ராஜக்ட் முடிக்கும் முன்பே வேலைக் கிடைத்து விட்டது. இங்கே வந்தும் எதையும் கண்டு கொள்ளாமல் என் கடன் ப்ளாக் எழுதிக் கிடப்பதே என்று எனது தலையைதான் அழ வைத்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.

இப்படி எதற்கும் கண்கலங்காத நான் இன்று நிறுத்தாமல் கண்ணீர் வடிக்கிறேன் என்றால் அது யாருடையக் குற்றம்? என் தலையில் எழுதி இருக்கும் எழுத்தா? இல்லை விதி செய்யும் சதியா? இல்லை பெண்ணாய் பிறந்தாலே இப்படித்தான் அழ வேண்டி இருக்குமா? பெண்களுக்கு மட்டும் நேர்வதில்லையே இது. அதனால் இந்த குற்றச்சாட்டை விட்டு விடுங்கள். வாய்க்கு ருசியாக சாப்பிட்டுப் பழகியது என் தவறா? இல்லை சாம்பார் சட்னி என்று எதில் பார்த்தாலும் வெல்லத்தைக் கலக்கும் இந்த கர்நாடக மக்களைத்தான் நான் குறை சொல்ல முடியுமா? இப்படி குறை சொல்வதால் மட்டும் என்ன செய்து விட முடியும்? தினம் தினம் வெங்காயம் வெட்டும்போது நான் லிட்டர் லிட்டராய் விடும் கண்ணீரை நிறுத்ததான் முடியுமா என்ன? ;)))