எடுத்த சபதம் முடிப்பேன்

வேலை பெங்களூருலன்னு கடுதாசி வாங்குனதும் அழுதுக்கிட்டே நம்ம சென்னைப் பட்டணத்துக்கு ஒரு டாட்டா சொல்லிட்டு பெங்களூரு வந்து இறங்கினேன். அடுத்த நாள் போய் வேலைல ஜாயின் பண்ணி ஒரு வாரம் ட்ரெயினிங் முடியற வரைக்கும் எனக்கு அந்த சந்தேகமே வரலை. எப்ப என் க்யூபிக்கிள்மேட் என்கிட்ட ஹிந்தில பேசி பதிலுக்கு நான் சிரிச்சு மழுப்பிட்டே "சாரி ஐ டோன்ட் நோ ஹிந்தி"ன்னு சொன்னதும் அவன் என்னை கேவலமா ஒரு பார்வை பார்த்து "ஆர் யூ அன் இண்டியன்"னு கெட்டதும்தான் எனக்கு இந்த சந்தேகமே வந்தது. அப்படியே நாலா பக்கமும் இருந்து நான் இந்தியன் இல்லையா?.... இந்தியன் இல்லையா?.....இல்லையா?..... ன்னு ஒரே எக்கோவா அடிக்குது. அட கொடுமையே! என்னடா இது?? ஊரு விட்டு ஊரு வந்து இப்படி வாங்கி கட்டிக்கிட்டோமேனு ஒரே கவலையான கவலை. அப்புறம்தான் முடிவு பண்ணினேன். என்னத்த பெரிய ஹிந்தி. அதுல சும்மா பிச்சு உதற மாதிரி கத்துக்கிட்டு அந்த பையன்கிட்ட பேசி காட்டி போன மானத்த மீட்டே ஆகனும்னு சபதம் எடுத்தேன்.

ஹரியானால இருந்து ஒரு பொண்ணு. அதுகிட்ட அப்படியே பிட்ட போட்டு "ப்ளீஸ் டீச் மி ஹிந்தி யார்"ன்னு கேட்டு வச்சேன். அந்த பொண்ணும் சொல்லி தரேனு ஒத்துக்கிட்டு என்கிட்ட படாதபாடு பட்டுச்சு. கடைசில "எப்டி இர்கிங்க? நல்லா இர்கிங்க்ளா?"ன்னு நம்ம மக்கள்ட்ட கேக்கற அளவுக்கு டெவலப் ஆயி சண்டிகர் போய் சேர்ந்துடுச்சு. ஒரு வார்த்தை கூட இந்த குருவி மூளைல ஏறலை. நமக்குதான் இந்த மானப் பிரச்சினை எல்லாம் தூங்கி எழுந்தா சரியாப் போயிடுமே. என் சபத மேட்டர மறந்துட்டு ப்ராஜக்ட் ட்ரெயினிங்ல வலது காலை எடுத்து வச்சிட்டு பாத்தா என் ட்ரெயினிங் டீம்ல இருக்கற ஏழு பேரும் ஹிந்தில பேசிட்டு இருக்காங்க. அய்யகோ............ இங்கயுமா எமகண்டம்???? அதுக்கப்புறம் கொஞ்ச நாள் கழிச்சு அந்த ஏழு பேரும் எனக்கு ஹிந்தி தெரியாதுனு ஓட்டின ஓட்ட நான் உக்காந்து வில்லுப்பாட்டாதான் பாடணும்........... ஆப்போ ஆப்பு........

எப்படியாவது இந்த ஹிந்திய கத்தே ஆகனும்னு அன்னைக்கு முடிவு பண்ணி ஒரு 2 நாளா ஹிந்தி சேனல்ஸ் மட்டும் பாத்தேன். என் ரூம்ல இருக்கற ஒருத்திக்கு ஓரளவு ஹிந்தி தெரியும். அவள்ட்ட கெஞ்சி கூத்தாடி நான் கேட்டதுல சொல்லி தரேனு ஒத்துக்கிட்டா. "நீ என் ஃப்ரெண்டுனு எப்படி ஹிந்தில சொல்றது?" இது நானு. "து மேரா துஷ்மன்" இது அவ. துஷ்மனா??? ஏதோ இடிக்குதேன்னு ஒரே சந்தேகம். சரி நம்ம ஃப்ரெண்டு அப்படியெல்லாம் ஏமாத்த மாட்டானு நம்பி ஒரு ஹிந்தி தெரிஞ்ச ஃப்ரெண்டுக்கு ஃபோன போட்டு "து மேரா துஷ்மன்"-ன்னேன் பெருமையா. எங்க இன்னொரு தடவை சொல்லுனு அவ சொன்னதும் ஒரு தடவை என்ன நாலு தடவையே சொல்றேனு திருப்பி திருப்பி நாலு தடவை சொன்னேன். "அப்படியே போன வச்சிட்டு ஓடி போயிடு"ன்னு போன வச்சிட்டா. அதுல வந்த கோவத்துல ஹிந்தியாவது பிந்தியாவதுன்னு அந்த சபதத்தை குழி தோண்டி புதைச்சு வச்சிட்டு பொழப்ப பாக்க ஆரம்பிச்சேன்.

சிவனேன்னு ப்ராஜக்ட்க்குள்ள மெல்ல தலைய விட்டு எட்டி பாத்தா எங்க lead பேச ஆரம்பிச்சாவே அவங்களுக்கு ஹிந்திதான் வருது. எனக்கு தெரியாதுனு என்கிட்ட மட்டும்தான் இங்க்லீஷ்ல பேசுவாங்க. ஒரு நாள் அவங்க ஏதோ கமெண்ட் அடிக்க நான் புரியாம முழிக்க "யு சுட் லேர்ன் ஹிந்தி" ன்னு சொல்லிட்டு போய்ட்டாங்க. அதுதான் எனக்கு வந்து தொலைய மாட்டென்றதே. என்னைய விட்டுடுங்கன்னு எனக்கு நானே சொல்லிக்கிட்டு அதோட அதை மறந்துட்டு சுத்திட்டு இருந்தேன்.

காவிரி ப்ரச்சினை வந்த அன்னைக்கு எல்லா தமிழ் சேனலும் கட் பண்ணி போட்டாங்க. என்னடா பண்றது போர் அடிக்குதேனு நினைச்சப்பதான் கண்ணு முன்னாடி கொசுவர்த்தி சுத்தி சபத மேட்டர் எல்லாம் ஞாபகம் வந்தது. அட எப்படியும் நாளைக்கு ஆபிஸ் லீவாதான் இருக்கும்னு கையில இருந்த spec-ஐ தூக்கி போட்டுட்டு ஓடி போய் Z டிவிய போட்டு உக்காந்தேன். நானும் என்னை மாதிரி பல அவமானங்களை சந்திச்ச ஒரு ஃப்ரெண்டும் ஹிந்தி தெரிஞ்சவள இழுத்து பிடிச்சு உக்கார வச்சோம். ஒரு டயலாக் வந்த உடனே (எங்களுக்கு புரியற மாதிரி) அவ எங்களுக்கு ஒரு ஒரு வார்த்தைக்கும் அர்த்தம் சொல்லனும். திருப்பி நாங்க நாலு தடவை ஒப்பிப்போம். அதுல தப்பு இருந்தா அவ சரியா சொல்லி தரனும். இதுதான் டீல். கடைசில அவ படத்துல ஒன்றிப் போயிட்டா. நாங்க அவள பாக்க விடாம டார்ச்சர் பண்ணி கண்டுபிடிச்ச ஒரே டயலாக் "முஜே தோ பெகலி பத்தா தா". இதையே கடைசி வரைக்கும் ஒப்பிச்சு ஒப்பிச்சு கடைசில வேற ஒண்ணும் புரியாம கடுப்பாயி "என்னடி இது லாங்குவேஜ்? பத்துமா பத்தாதானு"ன்னு நாங்க பொலம்பும்போது படமே முடிஞ்சு போச்சு.

காலைல 6 மணிக்கு ஒரு நட்பு ஃபோனப் போட்டு லீவெல்லாம் கிடையாது வந்து சேருன்னு சொன்னதும் காவிரி கலவரமெல்லாம் எனக்குள்ளதான் ஆச்சு. அய்யோ ஆன்சைட் ஆளுங்க ஆப்படிப்பாங்களேனு எழுந்து அவசர அவசரமா கெளம்பி ஆபீஸ்க்கு ஓடியாந்து Spec-ஐ வச்சு முட்டிட்டு இருந்தேன். மதியம் போய் lead-கிட்ட ஹிந்தி கத்துக்க ஆரம்பிச்சிட்டேனு பெருமையா சொல்லிட்டு "முஜே தோ" ன்னு சொல்லங்குள்ள மீதி எல்லாம் மறந்து போச்சு. "முஜே தோ..... முஜே தோ...."ன்னு நான் இழுக்கவும் அவங்களுக்கு சிரிப்பு தாங்கலை. எனக்கு ஏற்கனவே தெரியும்னு எப்படி சொல்றதுனு கேட்டதும் "முஜே தோ பெகலி சே பத்தா ஹோ"ன்னாங்க. அதுல இருந்து இதையேதான் எல்லார்கிட்டயும் சொல்லிட்டு திரிஞ்சுட்டு இருக்கேன். இன்னைக்கு மதியம் "முஜே தோ பெகலி சே பத்தா ஹோ"ன்னு நான் சொன்னதும் அன்னைக்கு என்னோட கத்துக்கிட்ட ஃப்ரெண்ட் "தப்பா சொல்ற பத்தா ஹோ இல்ல பத்தா தா" ன்னா. அப்படியே கேவலமா அவள ஒரு லுக் விட்டு "இது ஸ்டைலிஷ் ஹிந்தி" ன்னு நான் சொன்னதும் என்னை ஒரு பார்வை பார்த்தாலே பார்க்கலாம். அவளுக்கு ஸ்டைலா பேசறேனு என் மேல பொறாமைனு முஜே தோ பெகலி சே பத்தா ஹோ...........................